Nominale dubbelgangers

Een dubbelganger ziet er net zo uit als jij zelf. Een nominale dubbelganger heeft precies dezelfde naam. Voorzover bekend heb ik er twee:

Robert Kievit: drama-redacteur bij de VARA (dus nog werkzaam in dezelfde branche, ook);

Rob Kievit: ziekenhuisdirecteur in Rotterdam (roots in dezelfde streek, en ook goed terechtgekomen);

en ik ben

Rob (voluit Robert) Kievit: maker van nieuwsberichten, spoor, tram en web-gedoe.


Ik heb mijn nominale dubbelgangers nooit ontmoet. De eerste ken ik van gepubliceerde interviews, o.a. in de VPRO-gids. De tweede dook gisteren op in het Zaterdags Bijvoegsel van NRC Handelsblad.


En dat zijn dan alleen nog de dubbelgangers in Nederland die ik tegenkwam zonder te zoeken. Via Google blijkt er dan ook nog een hoofdbrandwacht is in Rivierenland, en een voetballer bij VV Pelikaan in Zwijndrecht.

Je eigen reactie leesbaar

Sorry! Als je ooit probeerde te reageren op deze log en je eigen tekst niet zag op het scherm: Ik had een domme kleurinstelling gekozen, waardoor de ingetikte reactie-tekst lichtgeel werd weergegeven. Heel dom. Excuus, nogmaals.

Potlood op herhaling

De kopfoto is weer eens actueel.

Een familielid van het potlood is jarig:

Faber-Castell.

Gefeliciteerd!


Zie ook een eerdere log: Eerherstel voor het potlood.

Ach, Europa

Stelt een Europarlementarière (van het CDA) voor dat alle verkeersborden in de hele Europese Unie er binnen tien jaar hetzelfde moeten uitzien. Zodat je voor hetzelfde verbod ook hetzelfde bord gebruikt. Goh, dat is BELANGRIJK, ZEG.


De regel is nu: Wie naar het buitenland rijdt met de auto, dient zich van te voren op de hoogte te stellen van afwijkende borden en verkeersregels. De automobilist, met andere woorden, is daarvoor zelf verantwoordelijk. Eigen verantwoordelijkheid van de burger, daar was het CDA toch zo voor? (Punt 2 CDA-uitgangspunten) Nu ineens niet meer, blijkbaar.


Het betuttelende voorstel van deze CDA'ster, Corien Wortmann, maakt bovendien een stomme indruk omdat het letterlijk één dag komt nadat de Europese Commissie zo'n zeventig overbodige wetsvoorstellen en regels heeft geschrapt. De Europese Unie bleek bij de burgers wel erg bureaucratisch en bemoeizuchtig over te komen, en daar wilde Brussel iets aan doen.


Dat lijkt aan de Eurofractie van het CDA geheel voorbij te zijn gegaan.

De logpest heerst

Het logfenomeen grijpt om zich heen! Ik zit aan tafel met twee collega's tegenover me, die allebei ook stiekem iets met een weblog blijken te doen.

Allemaal kampen we met het euvel dat het niet meevalt om regelmatig iets te posten. Grote perioden van stilte... en dan weer twee logs op een dag.

Het kan verkeren.

Mooi zo

Het is weliswaar een paar dagen later geworden, maar de heer S. heeft netjes terugbetaald.

Niet vergeten

Ik heb vandaag 20 euro geleend aan de heer Frank S. Die betaalt hij uiterlijk 23 september terug.

Gut, handig zo'n weblog...

Druk baasje

Zo, dat was een kort nachtje. Gisteravond de reacties van de collega's samengevat in een document. Onderwerp is de reorganisatie bij de nieuwsredactie van de Wereldomroep. Om 23:59 het stuk verstuurd aan de sjef.

Naar bed, en om kwart over vijf weer op om een vroege dienst te doen op voornoemde redactie. Wat een leven, hè.

Eerder op die avond hield ik me ook nog bezig met andere zaken:

Als je met een link verwijst naar een site van een ander, waarop illegale zaken worden aangeboden (copyright-kraakprogramma, nepviagra, e.d.), ben je dan strafbaar? Voorzover ik weet: nee, als je te goeder trouw en met een legitiem doel verwijst naar zo'n site, dan ben jij niet strafbaar, maar die ander wel. Je bent niet verantwoordelijk voor de inhoud van een citaat (wat een link min of meer is), maar wel voor de manier waarop je dat citaat gebruikt.

En verder: hoe leg ik iemand even kort uit wat RSS is, en webloggen, en podcasten. Het is gelukt, denk ik, in een kort mailtje met een aantal (verantwoorde...) links naar andere sites.

Zo druk als een klein baasje, noemde men dat vroeger.

Politiek inzicht breekt door

Bij verkiezingen stem ik steevast op de verliezer. Vroeger op ideologische partijtjes als de PSP, of bij de gemeenteraadsverkiezingen op het groene partijtje van Jack Verduijn Lunel in Den Haag. Hoe heette dat clubje ook alweer?

Afijn. Deze keer dus met de winnaars mee gestemd: tegen de Europese grondwet. Eindelijk wordt mijn mening door velen gedeeld. Een raar gevoel: in één kamp met Wilders en Marijnissen. Soit.

Not to be, or to be - is that not the question?

Stond ik toch op 't punt om deze weblog voorgoed te elimineren. Maar toen puntje bij paaltje kwam, deinsde ik terug. Daarom bestaat-ie nog.

Als het bij het referendum nou maar goed gaat. Ik ben nu tegen de 'Grondwet', vanwege dat mallotige artikel 227, dat ons allen verplicht tot vergroting van de landbouwproductie, en tot verhoging van het boereninkomen. Ja, dat staat er echt! En die grondwet is voor onbepaalde tijd geldig. Ik word boer.

Of ik verander weer eens van mening, en ik stem ineens voor.

Ach, kreeg ik maar meningnietis... Of heb ik 't al?


Waar ik véél meer tijd in steek:

https://augiasradio.wordpress.com/

Zieltogende weblog

Kijk, daar heb je het al. Ik sla aan het podcasten, en meteen raakt deze log in de versukkeling. Dat toont in ieder geval aan dat ik niet zoveel meningen heb dat ik ze dagelijks moet posten.

Verder heb ik nog meer te doen op het web: een paar homepages bijhouden (zie de links), een forum beheren... Geen wonder dat deze weblog het onderspit delft. De winterslaap begint nu.

Heb al een log, wat nu dan nog? Podzenden!

Naast het experimenteren met deze log kijk ik ook naar iets anders: podcasten, zoals het genoemd wordt. Podzendingen, zeg maar.

Ik heb kasten vol met allerlei opnamen; soms hoor ik iemand wat zeggen; dan weer is er iets in het nieuws dat associaties oproept; dan weer hoor ik in Top of the Pops iets voorbijkomen dat sterk lijkt op een muziekje van dertig jaar geleden. Bij dergelijke momenten denk ik vaak: dat zou nou leuk zijn geweest voor een itempje op Radio Augias. Maar ja, dat is al in 1979 ter ziele gegaan.

Af en toe heb ik nadien nog wel eens een bandje opgenomen met een eigen plaatjesprogramma erop, ja, ik beken, ook ik. Maar de spanning dat er iemand naar zou kunnen luisteren, die ontbreekt.

Nu is er dan podzenden, en ik dacht: ik ga die itempjes gewoon maken en bied ze aan als podcast.

Waarom niet.

(Buma? Er zijn nog geen regels voor de repro-rechten van muziek in podcasts. Als Buma zover is, merk ik het wel.)

Veel podcasts zijn lang (soms wel een uur) en er wordt uitgebreid gepraat. Als ik het nu eens anders deed: kort en compact.

Aan de andere kant: wie zit hier op te wachten? Zit ik zelf wel te wachten op weer een nieuwe verplichting (want zo ben ik ook wel weer, als ik ermee begin, ga ik ermee verder)?

Op stap met Frans Mensonides

Eén van de leesbaarste sites over het openbaar vervoer, zonder gefreak en met veel humor, is De Digitale Reiziger van Frans Mensonides.

Net met veel plezier gelezen over zijn reisje door Apeldoorn en de tijd.

Voor het laatst de KRO

Grijp je kans. De Katholieke Radio-Omroep kan voor de laatste keer zijn identiteit laten klinken via de publieke omroep. Luister ernaar, want de volgende keer als er een paus overlijdt, zijn ze weggeorganiseerd. En het is nog maar de vraag of er in die tijd nog iemand naar de radio grijpt om groot nieuws te volgen.

De KRO herdenkt J.P. II



(c)John Lawrence Jones and Spitting Image Workshop

Hè bah, ik moet weer loggen

Deze weblog heeft als doel, uit te vinden wat ik ervan vind om te loggen. En of het zin heeft. Er zijn al zoveel activiteiten die ik leuk vind en die mijn tijd vragen.

Vandaag heb ik even geen meninkje. Er is nieuws zat, hoor. Zo buitelen de media-adviezen over elkaar: geen amusement meer (hoi, hoi), een publiek tv-net te veel, twee publieke radiozenders weg (welke dan?), en wat betekent dat allemaal voor de Wereldomroep?

Maar ik heb even niks te loggen nu. Niet dat je denkt dat ik het webloggen vergeten ben.

Familei

De betogers die eisen dat de vegeterende Amerikaanse vrouw Terry Schiavo weer sondevoeding krijgt, moeten met Pasen naar huis. Daar heeft de vroom-christelijke familie van de vrouw om gevraagd. Waarom? Omdat iedereen met Pasen bij zijn familie moet zijn. (Behalve christendemocratische politici die hun bouwvallige kabinet overeind willen houden, uiteraard.) Wat een raar ouderwets principe, zeg.

Wat ik heb gedaan met de Pasen? Ouders vijftig jaar getrouwd, feestje met alle betrokkenen. Schoonzus zwanger, hapje gegeten met alle betrokkenen.

En uiteraard vaak een eitje verbrijzeld tussen mijn kiezen, een ei, het symbool van een nieuw familielid. Hoezo, Paasdagen, familiedagen?

Lijden! Het is immers Tweede Paasdag!

De hersenbeschadigde Amerikaanse vrouw Terry Schiavo mag van haar man en de rechters uit haar lijden worden verlost door haar te laten inslapen. Een gerechtvaardigde beslissing. Je kunt je trouwens wel afvragen wie er eigenlijk het meest lijdt in deze situatie. Die vrouw beseft niks meer van wat er gebeurt; maar haar man moet aanzien dat zijn geliefde is veranderd in een plant; haar ouders worden verscheurd tussen hun plicht om hun dochter te beschermen en hun plicht om hun dochter leed te besparen.

En waar ik helemaal niets van begrijp, dat zijn de goedgelovige christelijke betogers die eisen dat al dat leed nog zo lang mogelijk wordt voortgezet - ze willen dat de kunstmatige voeding van de vegeterende vrouw wordt hervat.

Consequent is dat wel, van die gelovigen. Het symbool van het christelijke geloof is een martelwerktuig (het kruis), de naamgever wordt vereerd omdat hij zo menselijk was en toch zoveel mogelijk heeft proberen te lijden - iets wat ieder normaal menselijk wezen juist probeert te voorkomen. En het hele geloof draait om mysterieuze formules als 'hij heeft voor ons geleden'. Is het dan gek dat die verdwaasde Schiavo-betogers eisen dat het arme mens en haar familieleden nog langer blijven lijden?

Echt, ik begrijp er niets van.

De onschuldige dinosaurussen die miljoenen jaren v.Chr. zoveel geleden hebben, bijvoorbeeld toen hun wereld ten onder ging door een verkillende wolk vulkaanstof waar zij niets aan konden doen, zijn die nu ook allemaal in de hemel?

Ga toch fietsen.

(Enkele onaardige formuleringen in deze log waar ik later spijt van kreeg, heb ik op zondag (!) 7 augustus 2005 weggehaald.)

Publieke omroep negeert democratie

Wat heb ik genoten, woensdagavond! Het debat in de Tweede Kamer over het bakzeil van Thom de Graaf, ik heb het van begin tot eind gevolgd. Er werd scherp geformuleerd, er was humor, er was drama ('Beseft de premier wel hoe ernstig de situatie is? Twee D66-bewindslieden in zijn kabinet beraden zich op hun positie!' terwijl Balkenende oenig lachte.)

Op mijn scherm was een journalistieke cameravoering te zien: 'Heeft meneer Bos zijn senatoren wel in de hand?' werd er gevraagd, terwijl het beeld niet de vragensteller toonde, maar meneer Bos. De premier verschijnt even tijdens een schorsing en stapt weer uit het zicht tussen de coulissen.

Zelfs de merkwaardige LPF zorgt voor parlementair vuurwerk met twee moties, die nog worden gesteund ook: Kroon, benoem de gekozen burgemeester! Schaf de Eerste Kamer af!

Je zou denken: een gevonden kluifje voor de Publieke Omroep. Zo'n dramatisch Kamerdebat, dat de val van een kabinet kan inluiden, wordt natuurlijk live uitgezonden, in zijn geheel.

Nee hoor. De Publieke Omroep steekt geen poot uit.

Ik heb het Kamerdebat uitstekend kunnen volgen; niet dankzij de mede door mij gefinancierde Publieke Omroep, maar dankzij de door mijzelf gefinancierde ADSL-aansluiting, en de gratis videodienst van de Tweede Kamer.

Unilever beledigt klanten

Denken ze bij Unilever nou echt dat winkelende consumenten als slechtziende zombies door de supermarkten stommelen? Zou niemand het verschil zien tussen het Engelstalige label Ice Tea, met een vette schreefletter, twee kapitalen, en een enorm rood Lipton-label, en het Nederlandstalige etiket 'ijs thee', in een magere cursieve schreefloze letter, bekroond met een paarsblauw AH-logo? Nee, Joenie Leffer, dit rechtszaakje over sterk gelijkende verpakkingen stinkt. Het is een paradoxale stuiptrekkking van een levensmiddelenconcern dat bang is voor de uiterste consequentie van de vrije markt: dat de consument zich van je afwendt.

De enige ondernemingen die dit risico niet hoeven te lopen, zijn staatsbedrijven in Cuba. Het kapitalistische Unilever-concern krijgt een sigaar uit eigen doos, pot en fles.

Glashelder

Altijd weer verfrissend om zaterdagochtend Martin Ros te horen vertellen over nieuwe, relevante of anderszins boeiende boeken. Minder blij ben ik zo langzamerhand met die reclamespotjes waarin de stem van Martin Ros ook is te horen. Het zijn 'doorzichtige' boodschappen van een verzekeringsmaatschappij, in vele variaties. Waar ik langzaamaan behoefte aan heb, is een site www.genoegvanmartinros.nl.

Mooi Rondje Gooi

Na vele maanden weer eens een eindje gefietst op de Batavus met de dunne harde bandjes. Het was een mooi rondje Gooi. Ik kwam door schattige plaatsjes als Laren, Blaricum, Huizen (met het fraaie Huizerhoogt als voorbode), Naarden en Bussum. Alles overgoten door de eerste echte lentezon; nog wel een beetje fris, maar zeer de moeite waard.

Jazz, Joost en J.C.

Ik luisterde gisteravond op Radio 4 naar een jazzconcert van Joost Buis en zijn Astronotes, die een prijs hadden gewonnen. De muziek vond ik best om aan te horen, maar wel erg fragmentarisch, kaleidoskopisch, versnipperd. Op zich prettig om weer eens naar een jazzprogramma te luisteren dat niet midden in de nacht wordt uitgezonden.

Ik besefte ineens waarom ik soms urenlang naar zulke shows luister: eigenlijk ben ik nog steeds op zoek naar een opvolger van J.C. Tans en de Rockets / J.C. Tans Orchestra. Na het radioprogramma heb ik mijn twee vinyl-LP's van Tans gedraaid, en wat een geweldige muziek is dat nog steeds, twintig jaar na dato. Stevig bigband-geluid, de snijdende gitaar van Piet de Vries (Pete the Freeze) erbij voor wat blues- en popaccenten. Voor jazzliefhebbers is er ook genoeg te beleven hoor, met Tans zelf, Boy Raaijmakers, Wolter Wierbos, Ernst Glerum, om maar een paar namen te noemen. Gelukkig is het werk van J.C. Tans ook op CD uitgebracht:

platenmaatschappij BV Haast.

Moet ik nog zeggen: aanbevolen?

Ik word niet ontslagen

Zo, het jaarlijkse ritueel is half achter de rug: het functioneringsgesprek met de chef. Een artikel in Intermediair over het beoordelingsgesprek, dat ik toevallig net op tijd, vorige week bij de tandarts, las, geeft een goed beeld van het plichtmatige karakter van beoordelings- en functioneringsgesprekken.

Het onaangename daaraan is vaak dat ze ontaarden in een recensie van de werknemer, terwijl het eigenlijk moet gaan over de resultaten van diens werk. Nou, daar heb ik het dan voornamelijk over gehad, en dat ging prima. Tegen het einde heb ik de chef maar eens gevraagd of het wel goed met hem ging. Het functioneren van de chef heeft immers direct zijn weerslag op het functioneren van zijn ondergeschikten. Hij krijgt een voldoende.

De andere helft van het ritueel is het feitelijke beoordelingsgesprek.

Linkse journalist is geen fabeltje

Liep ik me op te winden over een weblogger die riep dat 'alle journalisten links zijn'. Kom dan eens met cijfers, ik geloof daar niks van, dacht ik. Dat was vroeger zo, tegenwoordig is bijna iedereen toch rechts c.q. van D66?

Mooi niet. Uit een onderzoek van de Universiteit van Amsterdam onder 1010 Nederlandse journalisten blijkt dat 32% zich links noemt, plus 47% links van het midden, duss... 79% van de journalisten is linksig.

Journalistenonderzoek, deel 1

Mensendieck-mysterie

Van tijd tot tijd hoor ik nog de bezwerende stem van de Mensendieck-therapeute: Span aan, die buikspier. Naar omlaag, die schouders. Dat heb ik wel onthouden van de sessies die mijn onderrug weer beweeglijk maakten. Maar pogingen om Nederlandstalige beschrijvingen van de oefeningen te vinden, leverden weinig op. Het leek of de Mensendieck-opleidingen hun beroepsgeheimen zorgvuldig onder zich hielden. De therapeute zelf was ook niet erg scheutig met schriftelijke informatie. Maar er blijkt wel degelijk veel gepubliceerd te zijn: allerlei Duits drukwerk, maar ook beschrijvingen van oefeningen door Nederlandse deskundigen op het web.

Bijvoorbeeld op de Fysio Homepage. Dus: klik aan, die link. En span aan, die buikspier!

Iedereen mag zomaar loggen

Helemaal gelukkig ben ik nog niet met het verschijnsel weblog.

Zo reageerde ik korzelig op een plan van De Nieuwe Omroep, om leden te bombarderen tot leerling-journalist:

Nog meer loggers. Het web is al vergeven van de meninkjesdiarree, vaak weergegeven in slordig Nederlands, en onder semi-scabreuze titels. Weg met de weblog! Eerst een vak leren, dan pas publiceren.

Zie De Internetjournalist: http://villa.intermax.nl/ij/

Eerherstel voor het potlood

Op ons cultuurreisje naar Keulen (feb. 2005) had ik een schetsboekje bij me en twee potloden. Veel getekend heb ik niet, alleen na ons bezoek aan het Chocolademuseum Stollwerck. Maar ik was erg blij weer eens een eerlijk potlood in m'n vingers te hebben. Heel wat anders dan de vulpotloden met 0,5mm-stift, en ook met de snel afbrekende 0,3mm-stiftjes, waar ik de laatste jaren mijn technisch tekenwerk mee deed.

Zo'n houten potlood, met zijn goed in de hand liggende zeskantige vorm. Een gereedschap dat je regelmatig moet slijpen, en lekker dat dat ruikt! Je kunt er heerlijk een vlak egaal mee vullen. Ik ben eens gaan kijken in m'n kartonnen bakje met tekenspullen, en ik blijk nog potloden te bezitten uit mijn middelbare-schooltijd ('69-75). Daaronder is bijvoorbeeld een vendex 4H-eindje van 9cm - een nieuw potlood is 18 cm lang (7 inch), dus ik heb in 30 jaar 9 cm met een 4H-potlood getekend. Zuunig... (voorouders van de Zuid-Hollandse eilanden, niet Zeeland).

Als eerbetoon kies ik als kopfoto één van de mooie Derwent-potloden, uit een serie die ik een paar jaar terug van Sinterklaas kreeg (goed gekozen, E.)

Vive le crayon!

Ik weet dat ik vergeet

Heb je dat ook wel eens? Dat je in 't voorbijgaan iets bedenkt: 'O ja, ik ga straks eens dit of dat doen. Maar nu eerst iets anders...'. En dat je dan later op de dag wel weet dat je iets bedacht had, maar dat je niet meer weet wat.

Zo dacht ik vanochtend iets: ik laat mijn andere hobby (modelspoorknutselarij) even een weekje liggen, en dan ga ik deze week in de vrije uurtjes... Iets doen, maar ik weet niet meer wat!

Het enige wat je dan nog kan doen, is hopen dat het weer opduikt. Hm.

Of misschien dacht ik wel: dan ga ik deze week 's kijken of ik een weblog kan beginnen.

Vrij naar Herman Gorter

Laat ik het maar eenvoudig houden, om te beginnen. Dus een simpele vormgeving, en schrijven maar. In de loop der tijd zal ik de boel dan wel wat optuigen hier.

Als overtuigd partieel Luddiet heb ik geen mobiele telefoon, geen pda, geen LED-fietslampjes maar gewoon dynamo-licht, en tot voor kort ook geen weblog.

Nu wel.

Vanmorgen na zessen fietste ik naar mijn werk, en een vogels! Niet te geloven, hoe er gefloten werd. Het is nog koud, maar de vogels weten het al: het wintertje is voorbij.