Nieuwswijf van het jaar

Mika Brzezinski

Nee, dan bedoel ik niet Paris Hilton. En ook niet de radiobitch die door de Hilversumse coterie is onderscheiden met dit dubieuze epitethon.
Het nieuwswijf van het jaar – dat kun je toch wel zeggen halverwege 2007 – is Mika Brzezinski van MSNBC.

Zij verdomt het gewoon om haar journaal te beginnen met een item over nufje Hilton. Ze weigert het gewoon, op dezelfde dag dat de oorlog in Irak aan de orde is in het Amerikaanse Congres, wat volgens haar gewoon belangrijker is.

Hierbeneden kun je de video van haar nieuwsuitzending vinden. Fantastisch.
Hup Anouk, Valerie, en andere dames: de fik erin, in die stomme berichten over die stomme troel van Hilton!

(oorspronkelijk gepubliceerd op de weblog NewsroomNL van Radio Nederland Wereldomroep)
 

Gratis! Extra dag voor persvrijheid

Anna Politkovskaja

En ineens was deze dag een Dag van de Persvrijheid (impromptu, zogezegd).  De dood van Anna Politkovskaja, precies een jaar geleden, werd herdacht. Honderden mensen, velen met vlaggen van de oppositiepartij Democratische Volksunie, luisterden op het Novopushkinsky-plein naar toespraken. Onder het toeziend oog van veiligheidsagenten, dat spreekt.

In Egypte bleven vijftien kranten uit protest weg uit de kiosken. Ze voelen zich gemuilkorfd omdat ze het gewaagd hadden melding te maken van de gezondheidstoestand van de president, Mubarak Sr. (79), of van kritiek op een minister. Bij deze actie van dagbladhoofdredacteuren hebben zich ook enkele weekbladen aangesloten. Die bladen komen deze week niet uit.

De pers in Egypte wordt geacht ‘het algemeen belang te dienen’. Met zo’n vage definitie is het natuurlijk een fluitje van een cent voor de regering om lastige perspublikaties te dwarsbomen. Vaak met rechtszaken, waarbij Egyptische journalisten achter de tralies belanden.

(oorspronkelijk gepubliceerd op de blog NewsroomNL van Radio Nederland Wereldomroep)

De ontvoering in Hilversum

Ik fiets door Hilversum. Na een middag en een avond werken op de redactie van de Wereldomroep lonken een luie stoel en een fris drankje, en aangenaam gezelschap. Ik ben net de Gijsbrecht van Amstelstraat overgestoken en een zijstraat ingereden wanneer een auto me inhaalt. Hij snijdt me de pas af en stopt vlak voor me, er springen twee smoezelige mannen uit en voor ik het weet hebben ze me de auto ingesleurd en binden ze me een blinddoek voor. Daarna verdwijn ik voor minstens honderd dagen van de aardbodem.

Alan Johnston

Zo ongeveer moet de ontvoering van Alan Johnston zijn verlopen, maar dan in Gaza, en niet in Hilversum. Het is vandaag 100 dagen geleden dat de BBC-correspondent door een groepje Palestijnse figuren werd ontvoerd. Afgezien van een enkele videoopname is er geen enkel levensteken van hem geweest. Ordediensten van Hamas, de machtsfactor in de Gazastrook, proberen uit alle macht een einde te maken aan het gijzelen van buitenlanders, en ook de vrijlating van Alan Johnston te bewerkstelligen.

Hoe complex en chaotisch de situatie in Gaza is, blijkt wel uit het feit dat zelfs Hamas hier machteloos staat. Een veeg teken. Maar net als bij de BBC, waar de gijzeling van Johnston vandaag weer prominent aandacht krijgt, hopen wij bij RNW dat onze collega spoedig, ongedeerd, vrij komt.
[Postscript: Alan Johnston was released from captivity on 4 July 2007 ]

(Oorspronkelijk gepubliceerd op het weblog NewsroomNL van Radio Nederland Wereldomroep)

Vlaggentjesdag

Die N staat terecht in de titel. Echte Hagenaars zeggen vlaggentjesdag en trekken zich niks aan van witte of groene boekjes. Mijn ome Henk zei het zo, en die sprak Net Haags. Hij was persoonlijk nog weggebombardeerd uit het Bezuidenhâht. Ome Henk (Caboort) geldt voor mij als een vertegenwoordiger van het 'derde Haags': naast het bekakte elite-Haags ('veur') en het platte Haags ('voâh') is er namelijk ook nog het nette Haags: 'vo-eur'. Dat sprak hij. De taal van de gewone Hagenaars die jaar in, jaar uit werkten voor de anderen die het elite-Haags uit de bek wrongen. Maar dit terzijde.

Haring dus vandaag, twee maatjes p.p. om precies te zijn, en vergezeld van - nee, niet van uitjes ('eûhtsjis' of hoe schrijf je dat) want dat is heiligschennis. Met uitjes erbij proef je geen haring. Nee, vergezeld van oude jenever. Die overigens niet zo heet omdat hij langer in de fles denkt te kunnen blijven. Nee, oude jenever wordt op de oude manier gemaakt. Zie talloze jeneversites voor uitleg. Nieuwe haring met oude jenever. Iedere kok kan je uitleggen dat het naast elkaar proeven van contrasterende smaken precies datgene is wat culinair genot onderscheidt van gewoon nasse. Vandaag dus een culinaire topdag.

Geboren zijnde aan het Frankenslag durf ik meestal met de hand op het hart te beweren dat ik, zo ik iets ben, ik een Hagenaar ben. Wat schetst mijn verbazing toen ik, zoekende naar een plaatje van mijn 'geboortehuis' (foto hiernaast, Frankenslag 142, hoek Prins Mauritslaan), erachter kwam dat ik geboren ben in wat nu geldt als, en toen vast ook al, het 'stadsdeel Scheveningen'.


Het doet mij dan ook deugd dat ik op deze Vlaggentjesdag 2007 kan zeggen: ich bin ein Scheveninger!

Raar nieuws

Eén keer is toeval, twee keer is opvallend, drie keer is een patroon. Dat heb ik geleerd op de managementscursus. Het patroon van het nieuws is vandaag: rare berichten. Drie dus:

1. Een Japanse politieman heeft zichzelf neergestoken om een vrije dag te krijgen. De 44-jarige inspecteur uit Kanazawa was overwerkt geraakt omdat hij lang achter elkaar moest doorwerken na een aardbeving op 25 maart. Hij verwondde zich met een fruitmesje en meldde op het bureau dat hij door een onbekende was aangevallen.

2. Een onbekende band staat plotseling in de Britse charts met een uitvoering van ‘My Generation’ van The Who. Een toepasselijke titel, want de 40 bandleden zijn bepaald van de oudere generaties. De zanger van The Zimmers is 90. Samen zijn de oude rockers 3000 jaar. Het oudste lid, Buster Martin, is 100. De band komt voort uit een BBC-documentaire over eenzaamheid onder ouderen.

3. En een man in Zagreb heeft de hele nacht in de tram gezeten, omdat hij dood was. De 61-jarige Tomislav stapte vrijdagavond laat in. Andere nachtelijke passagiers die in- en uitstapten, namen aan dat hij zat te slapen, of dronken was. Toen de bestuurder de tram na afloop van de dienst in de remise wilde zetten, werd de dode passagier pas ontdekt. Hij is waarschijnlijk gestorven door natuurlijke oorzaken.

(oorspronkelijk gepubliceerd op de weblog NewsroomNL van Radio Nederland Wereldomroep)

Oorlogskerkhof met een luchtje

Zij vielen voor onze vrijheid. Deze zin is onverbrekelijk verbonden met de Tweede Wereldoorlog en de herdenking van ‘de gevallenen’. Die doden, Nederlanders en geallieerden, moeten vanzelfsprekend herdacht worden.

En zoveel jaar na de oorlog is het begrijpelijk dat op 4 mei op de Dam in Amsterdam niet alleen de omgekomenen uit WOII worden herdacht, maar ook de Nederlanders die nadien bij ‘conflicten’ (lees: oorlogen) sneuvelden. In Indonesië i.o., of in Libanon bij Unifil, bijvoorbeeld.

De Amerikaanse militairen die hier omkwamen in de Tweede Wereldoorlog worden ieder jaar herdacht op het oorlogskerkhof in Margraten, Limburg. Ook de Amerikanen hebben de herdenking uitgebreid; het is Memorial Day, waarop even wordt stilgestaan bij alle oorlogsgevallenen. Of niet stilgestaan, maar op luidruchtige motorfietsen massaal door Washington gereden. Maar dit terzijde.
De Amerikaanse ambassadeur herdacht op 27 mei in Margraten dus niet alleen onze bevrijders van ‘45, maar ook de Amerikaanse militairen die later de dood vonden, onder andere in Afghanistan. Vanaf dat moment kreeg de herdenking een nare bijsmaak. Er zat een vies luchtje aan de toespraak van de diplomaat.

Die Taliban, dat zijn net de nazi’s, zei ambassadeur Arnall: werelddominantie, angst, demagogie, geweld, onderdrukking, haat. Probeert zijne excellentie met deze analogie het dubieuze optreden van zijn militaire landgenoten in Afghanistan tegenover ons te legitimeren? Okee, wij doen daar in ISAF-kader ook mee, maar de Nederlandse militairen proberen tenminste nog om geen burgerslachtoffers te maken. De Amerikanen schieten wild om zich heen.

Die bijeenkomst, meneer Arnall, is bedoeld om stil te staan bij het offer dat militairen hebben gebracht. Niet om langs een achterdeurtje nog even propaganda te maken voor de onbezonnen oorlogen van de heer Bush. Daarmee degradeert u de gesneuvelde militairen tot willoze pionnen van om het even welke politiek er wordt uitgestippeld door de toevallige bewoner van het Witte Huis. Fout.

Maar we wisten natuurlijk allang dat die Arnall niet deugde. En dat wordt niet breed uitgemeten door een rabiate anti-Amerikaan, maar door de Telegraaf, vlak voor zijn benoeming in januari 2006.
Als bankier liet hij 725.000 leners voor 325 miljoen dollar het schip in gaan. De Senaat wilde hem niet benoemen in Den Haag. Hij stopte de campagne van Bush 12 miljoen dollar toe, een fooitje want de man heeft een vermogen van 2 miljard dollar.
Kortom, die Arnall is een rijke stinkerd met weinig hersens. Voor zo’n man valt weinig respect op te brengen. Yankee, go home.

(oorspronkelijk gepubliceerd op de weblog NewsroomNL van Radio Nederland Wereldomroep)

Klimaat voor shownieuws verandert

Nieuws over de kaalgeschoren kop van mej. B. Spears. Of over de celstraf voor mej. P. Hilton. Moeten we daar, als serieus Nederlands nieuwsmedium [RNW]* nou wel berichten over maken?

Nee, dit soort celebrity-nieuws past niet op gelijke voet in een nieuwsuitzending met hard nieuws over spanningen in Oekraïne, de terugkeer van ds. Moqtada al-Sadr op de preekstoel, en het al 17 jaar durende huisarrest van Aung San Suu Kyi in Birma/Myanmar. Zo’n combinatie ondermijnt je gezag als nieuwsmedium, vinden veel redacteuren hier op de nieuwsvloer.

En velen zijn het met hen eens. Ze krijgen vandaag steun van niet de minste: Al Gore. Op een feestelijke promotiebijeenkomst voor zijn nieuwe boek toonde de Amerikaanse opwarmingsprofeet zich teleurgesteld over de “destruction of the boundary between news and entertainment”. Er zijn veel belangrijkere feiten waar we ons druk over moeten maken, zegt Gore. De feiten over de klimaatcrisis, bijvoorbeeld.

Ik weet nu wat ik moet zeggen als een collega een nieuwsberichtje wil maken over, zeg, Paul Newman die definitief ophoudt met acteren. ‘Niet maken dat bericht. Mag niet van Al Gore. Is slecht voor het milieu.’

*oorspronkelijk gepubliceerd op de redactie-weblog Newsroom NL van Radio Nederland Wereldomroep

Kiezen kan – als er keuze is

Tienduizenden Turken hebben geprotesteerd tegen de kandidatuur van minister Abdullah Gül voor het presidentschap. De minister was in het verleden een actief islamist, en veel Turken zien liever een staatshoofd dat zich sterk maakt voor de scheiding van staat en godsdienst. Sinds Atatürk is dat een grondwettelijk vastgelegd principe in Turkije.

Gül heeft zich inmiddels teruggetrokken, niet wegens de betogingen, maar omdat er niet genoeg parlementsleden waren die hem steunden. En mogelijk ook onder druk van het leger, dat niet uitzag naar de komst van een islamistische opperbevelhebber.
Alle respect natuurlijk voor die demonstrerende Turken en hun standpunt, maar is het niet vreemd dat ze die verkiezingen serieus nemen? Bij de presidentsverkiezingen in Turkije is maar één kandidaat! Zo wordt die hele verkiezing een schijnvertoning.

Dat de Turkse bevolking niet eens te pas komt aan deze verkiezingen – het parlement kiest de president – is nog tot daar aan toe. Zo staat het in de wet, net als bij onze Eerste Kamer, en daar breekt ook geen revolutie over uit. Maar om het zalven van één enkele presidentkandidaat te betitelen als ‘een verkiezing’, dat is een potentiële lidstaat van de Europese Unie onwaardig.
En als Gül het werkelijk goed voorheeft met de democratie, had hij zich beter kunnen terugtrekken zodra duidelijk werd dat hij geen tegenkandidaat had. Hoe keurig de wettige procedure ook is gevolgd, je kunt het geen democratie noemen als de keuze zich beperkt tot één kandidaat.

PS 11 mei 2007: Het Turkse parlement heeft in tweede lezing een grondwetswijziging goedgekeurd waardoor de president voortaan door de bevolking wordt gekozen. De nieuwe wet is nog niet van kracht.

(oorspronkelijk gepubliceerd op het redactieweblog NewsroomNL van Radio Nederland Wereldomroep)

Persvrij, ook wij

De Dag van de Persvrijheid (3 mei 2007) nadert met rasse schreden, en zo’n dag is nog altijd hard nodig.

In Rusland is de Moskouse Radionieuwsdienst onder curatele geplaatst, meldt Kommersant. In de berichten moeten het vooral gaan over leden van de regeringspartij. De oppositiebijeenkomsten in Moskou en Sint Petersburg zijn inmiddels al omschreven als een manifestatie van radikalen.

In Kazakhstan is een verslaggever verdwenen. De vrouw, Oralgaisja Omarsjanova, had een onderzoeksartikel geschreven over corruptie in de zakenwereld. Ze was eerder al telefonisch bedreigd. Sinds 30 maart is Omarsjanova niet meer gezien. Haar collega’s vrezen dat ze het slachtoffer is geworden van een wraakactie.

En in Nederland houdt persvrijheid onder meer in dat journalisten bij één medium het onderling oneens kunnen zijn. De een doet een onthulling, de ander vindt dat niet verstandig. Zoals de Wereldomroep zegt: een normale journalistieke discussie. De Partij voor de Vrijheid (hm…) vindt dat maar vreemd: een journalist onthult dat een Kamerlid advies geeft aan de Marokkaanse overheid; een collega-journalist in Den Haag zegt dat daarbij niet genoeg hoor en wederhoor is gepleegd. Die Hagenaar loopt links te wezen, van ons belastinggeld, vindt de PVV.

Is het niet eerder zo dat die Haagse redacteur gewoon gebruik maakte van zijn vrijheid om over redactionele beslissingen te discussiëren?

(Edit:) En na publikatie van dit blogje werd het kantoor van de krant Cambio Sonora in het Mexicaanse Hermosillo beschadigd door een bom die naar binnen werd gegooid. Niemand raakte gelukkig gewond.
Mogelijk zit de drugsscene erachter. De krant bericht regelmatig over de drugshandel.

(oorspronkelijk gepubliceerd op het redactieweblog NewsroomNL van Radio Nederland Wereldomroep)

Walvissen? Nee, dolfijnen

O, Japan houdt zich keurig aan de regels van de International Whaling Convention, hoor. Er worden alleen maar een paar walvisjes gevangen voor wetenschappelijke doelen.

Waar komt al dat fijne walvisvlees in de Japanse winkels dan vandaan? Ja, er blijven wel eens walvissen over van de wetenschappelijke vangst. Maar dan nog.

Nee, veel van dat vlees blijkt afkomstig te zijn van dolfijnen. En die worden door Japanse vissers op barbaarse wijze afgeslacht, zoals te zien is op een gruwelijk filmpje.

Het enige waar Japan gevoelig voor is, is gezichtsverlies. Nou, dat lopen ze zo wel op. Sommige Japanners blijken nog steeds onmenselijke barbaren te zijn.

Je kunt een petitie ondertekenen, gericht aan de Japanse regering, om te protesteren tegen deze onwaardige praktijken.

Politiek wordt weer interessant?

We hebben bijna een kabinet. De hieronder genoemde mevrouw Dijksma zit erin, als staatssecretaris. Laat ik daar maar verder niks meer over zeggen.
Het wachten is nu op de parlementaire journalist die, met een blik achterom naar de jaren zeventig en het kabinet-Den Uyl, ook CDA-PvdA en nog wat klein grut, komt met de traditionele uitspraak: 'Politiek wordt weer interessant, na jaren van (vul zelf verder in).'

Seksuele voorlichting s.v.p.

Een meerderheid van de Portugezen die de moeite namen om naar het stemhokje te komen heeft zich uitgesproken voor soepelere abortusregels. De regering wil nu goedkeuring van het parlement voor de nieuwe regels. De verwarrende informatie en propaganda hebben dus niet geleid tot een overweldigend ‘nee’ tegen abortus.

Foto: Danny Perez

Blijft de vraag waardoor abortus eigenlijk nodig wordt. Doordat te veel mannen en vrouwen in Europa Het Doen zonder te snappen waar ze mee bezig zijn. Het kan zijn dat de EU-regels voor de ingrediënten van chocola, een bekend afrodisiacum, invloed hebben op het seksleven van de Europeanen, maar misschien is een Europese seksuele voorlichtingscampagne veel harder nodig dan dat choco-gedoe.

Neem nou de Britten: die weten er niks van schrijft de BBC. Persbureau Reuters voegt daar nog aan toe dat één op de drie Britten gelooft dat een vrouw niet zwanger wordt als ze na de gemeenschap gaat plassen, zich wast of op en neer springt. Eén op de vijf denkt dat er geen zaadcellen zitten in vocht dat de man produceert voor de ejaculatie. Enzovoorts.

Bij zwangerschappen in het Verenigd Koninkrijk eindigt één op de vijf met een abortus, blijkt uit onderzoek van de Family Planning Association, fpa, ter gelegenheid van Voorbehoedingsweek. (In Nederland één op de zeven, volgens de Inspectie Gezondheidszorg.)
Zo’n voorlichtingsweek over voorbehoeding blijkt hard nodig. Eindelijk eens een Brits plan waar Europa een voorbeeld aan kan nemen.

(oorspronkelijk gepubliceerd op het redactieweblog NewsroomNL van Radio Nederland Wereldomroep)

Fractieleider zonder Arbeid

Sharon Dijksma is kandidaat voor het fractievoorzitterschap van de Partij van de Arbeid. Nou, die durft. Ongetwijfeld een competent Kamerlid met veel bestuurlijke ervaring. Maar iemand die blijkens haar c.v. zelf nimmer heeft deelgenomen aan het Arbeidsproces, noch als werknemer, noch als  werkgever, is dat een geloofwaardige fractieleider voor deze partij? Van de Arbeid?

Coen van Hoewijk 1922-2007

Overlijdensberichten horen tot het standaardwerk van de nieuwsjournalist.

‘In zijn woonplaats … overleden … kreeg bekendheid door … jaar geworden.’ Aan die woorden heb je genoeg om te weten dat het een overlijdensbericht is.

Coen van Hoewijk (foto: Geheugen van Nederland)

Soms nemen we afscheid van een bijzondere oud-collega. Niemand hier op de redactievloer van de Wereldomroep zal hem waarschijnlijk persoonlijk hebben gekend, maar hij was één van onze beroepsmatige voorvaderen. De eerste nieuwslezer van het tv-journaal, Coen van Hoewijk, is op 85-jarige leeftijd overleden.

Radio-nieuwslezers waren er natuurlijk al langer. Sommigen maakten de overstap van radio naar tv, zoals Frits Thors, en kregen zodoende alsnog een gezicht voor de mensen in het land.

Maar behalve dat gezicht is er meestal niet veel bekend over de nieuwslezers; zeker in de tijd dat er nog geen internet was. Coen van Hoewijk was ook buiten het Journaal actief, maar dan vooral met onderhoudende krantenstukjes die vooral over de Engelse taal gingen. In de bundel Reprise zijn verscheidene van die artikelen verzameld.

Want er is meer dan nieuws alleen.

(oorspronkelijk gepubliceerd op het redactieweblog NewsroomNL van Radio Nederland Wereldomroep)

De VVD weg, de Dienst terug

Als je de afgelopen 25 jaar aan de macht bent geweest, ben je verantwoordelijk voor veel van de goede en slechte dingen die er in die tijd zijn veranderd. De VVD heeft de afgelopen 25 jaar, met een onderbreking van 5 jaar, in de regering gezeten.


De 'rooien', dát waren potverteerders, zei Wiegel (VVD) vroeger. Wat heeft de VVD gedaan? Het Nederlandse familiezilver verkocht. Onder leiding van de blunderende minister Jorritsma* werd de redelijk functionerende NS opgesplitst in een baaierd van rammelende deelbedrijven. Zogenaamd omdat het van Europa moest, terwijl de Fransen intussen vrolijk verder gingen met hun monopolistische maar wel succesvolle SNCF.


De PTT - voor jongere lezers: die bezorgde vroeger de brieven, legde telefoonlijnen aan en bestierde de postcheque- en girodienst - werd ook uiteen gereten. Eén van de vroegste slachtoffers was de internationaal gerespecteerde Dienst Esthetische Vormgeving, die niet alleen de ontwerpers voor de postzegels uitkoos, maar ook de architecten van de gebouwen, en de inrichters van de postkantoren.


Het feit dat uitgerekend een Dienst getroffen werd door de marktliberale nutsideologie spreekt boekdelen. VVD'ers willen niet dienen. Die willen verdienen. Economisch onrendabele activiteiten worden geschrapt.


Ik ben blij dat die partij van egoïstische binnenhalers van het pluche is verdreven. Ze hebben de afgelopen 25 jaar verdomd weinig gedaan om de samenhang in de Nederlandse samenleving te bevorderen. Hopelijk brengt hun vertrek naar de oppositie ook met zich mee dat grote instellingen die voor de maatschappij belangrijk zijn, zich binnenkort weer mogen tooien met het eervolle etiket Dienst, in plaats van het recent zo populaire Bedrijf. De overheid is onze dienares; wij zijn niet haar klanten.


Misschien dat de ChristenuniE daarin nog wat kan betekenen. Zij weten wat dienst is; ze hebben er elke zondag wel een.


_______


*Hare Excellentie Jorritsma noemde het bevriende staatshoofd Chirac van Frankrijk publiekelijk een 'engerd'.

Hete lucht vanuit Kremlin

Een OPEC voor gas, dat lijkt Rusland wel wat. Wat president Poetin daarmee voorheeft, is niet meteen duidelijk. Voor de hand ligt dat hij de geostrategische exploitatie van de Russische gasvoorraad stevig in de hand wil houden. Maar kan Rusland in zo’n OGEC dezelfde rol spelen als de oliestaat Saudi-Arabië? Een commentator op Yahoo!Finance heeft zo zijn twijfels.

En ook Poetin zelf krabbelt terug, nadat landen die Russisch aardgas afnemen zich kritisch hadden geuit. Maar het idee voor gas-OPEC blijft op de spaarbrander staan, en dat heeft te maken met de belangstelling van Iran voor zo’n club, denkt ISN, het Zwitserse ‘Clingendael’. Sterker nog, volgens persbureau Novosti is de gas-OPEC sowieso een Iraans idee.

Viktor Khrisenko
(foto: Wikimedia Commons)

De Russische minister van Energie, Viktor Khristenko (Gristjenko) windt er geen doekjes om: een Organisatie van Gas-Producerende en Exporterende landen komt voort uit een zieke fantasie.
Nu eens kijken wie er eerder verdwijnt uit het Kremlin: Poetin of Khristenko.

Duizend bloemen bloeien

Laat duizend bloemen bloeien, was ooit het motto in China. Dat suggereert onbeperkte vrijheid en creativiteit. In deze internettijd is die vrijheid ver te zoeken in China. De Chinese leider Hu, en een andere globale moraalridder die dadelijk ter sprake komt, pleiten simultaan voor een ethisch reveil in de electronische media.

De communistische leider Hu Jintao wil het Chinese internet ‘reinigen’, en ‘leiding geven’ aan de Chinese internetgebruikers. Het woord ‘censuur’ valt niet.
Op dezelfde dag (24 januari 2007) komt Paus Benedictus met aanklacht tegen geweld en blote mensen in media als videospelletjes en televisie. Kinderen moeten daartegen worden beschermd, vindt hij.

Natuurlijk: geweld, pornografie – al te snel word je op internet geconfronteerd met nare extreme uitwassen van deze menselijke activiteiten. Liever niet, en daar werken we als internetgebruikers, al dan niet als ouder, met z’n allen aan. Dat is de natuur van het web. Paternalisme en censuur, gepropageerd door de communistische partij van China en de rooms-katholieke leiding, dat werkt niet.

China en het Vaticaan, samen ten strijde tegen vrijheid op het computerscherm. Is dat afgesproken werk? Lazen we niet onlangs dat het Vaticaan de betrekkingen met China wil verbeteren?

(oorspronkelijk gepubliceerd op het redactieweblog NewsroomNL van Radio Nederland Wereldomroep)

Het hoofd en de galg

(oorspronkelijk gepubliceerd op het redactieweblog NewsroomNL van Radio Nederland Wereldomroep)
 

Dat detail over het hoofd van de Saddam-getrouwe Barzan Ibrahim Hassan al-Tikriti, dat door zijn ophanging werd gescheiden van de romp, moest dat nou zo nodig in het nieuwsbericht worden vermeld?

We hebben het ons afgevraagd. Bij berichten over zware busongelukken, zelfmoordaanslagen en dergelijke, laten we gruwelijke details over het letsel van de slachtoffers meestal weg. Losse ledematen, stervende gemutileerden, waar ooggetuigen en ambulancepersoneel vaak melding van maken – ze komen in de nieuwsberichten niet voor. De redenering is dat zulke gegevens niets toevoegen aan de feiten.

Het hoofd van Barzan is wel een feit op zich, was ons oordeel. Het gebeuren leidt ongetwijfeld tot hernieuwde discussie over de barbaarsheid van de doodstraf in het algemeen, en ophanging in het bijzonder, en ophangingen in Irak in het allerbijzonderst. Bovendien was de Iraakse regering zelf één van de eersten die melding maakten van het gebeuren, voorafgegaan door de advocaat van Barzan. Vandaar dat de al dan niet beoogde onthoofding van meet af aan is meegenomen in ons nieuws.

Dat Barzan zelf niet wars was van bloederige taferelen (zie onderaan dit bericht van al-Jazeera en dit verslag van het verhoor van Barzan al-Tikriti) heeft geen enkele rol gespeeld bij het schrijven van het bericht.